I-zine nr 40 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 41 2015
Toosten op wat je nog te leren hebt..
Gebeurtenissen komen nooit zomaar toevallig op je pad. Alsof het ‘universum’ je iets wil vertellen. Meestal zijn het geen nieuwe dingen. Je loopt wéér tegen een zelfde probleem aan. Opnieuw overkomt je iets, wat je al eerder heb meegemaakt. De vraag die je jezelf kan stellen is: ‘laat je deze beker aan je voorbijgaan, of drink je hem leeg’?
De beker die ik regelmatig voorgehouden krijg, bied mij geen verrassingen. Ik ken hem en heb hem al vele malen voorbij laten gaan. Hij is gevuld met iets wat ik -nog steeds- niet lekker vind. Ik heb er wel eens van genipt en het daarna weer uitgespuugd. Het is bitter. Ik houd van zoet en ben bang voor een zure nasmaak!
Om mij heen luister ik naar ‘ervaringsdeskundigen’. Mensen die houden van dit drankje. Voor wie het logisch is dat ze deze beker leegdrinken. Ze kunnen niet anders. Ze vormen mijn voorbeeld om -anders dan ik- heel direct te zijn. Zij nemen geen blad voor de mond. Soms houden ze me ‘keihard’ de spiegel voor. ’Verschuil je niet achter een aardig smoeltje. Zeg waar het op staat. Je voelt en weet heel goed wat er nodig is. En bij twijfel; zoek steun of bevestiging bij anderen. Zodat je stevig je stem kan laten klinken’.
Ze hebben gelijk. Ik coach, luister en adviseer liever. Mijn lijf geeft serieuze signalen als ik hierin doorschiet. Zo kost het mij bijvoorbeeld letterlijk mijn stem. Anderen krijgen oorontsteking. Dan ‘moet’ ik wat. Al komt het me niet uit of heb ik geen zin. Ik proef en kies bewust om me uit te spreken óf niet. Soms is het juist beter om mijn mond te houden, of op zijn minst wat rustiger en milder te reageren.
Mezelf uitspreken als dagvoorzitter bij de 1e creatieve klik, met initiator Raffaella Ammazzini.
Haastige spoed is namelijk ook niet goed en de confrontatie maakt soms meer kapot dan je lief is. Ik troost me met het feit dat ik al heel wat flessen vol diplomatie en begrip leeggedronken heb. Dat de omstandigheden waarin ik dit tegenkom steeds complexer zijn. Vroeger sprak ik me niet uit omdat ik bang was door één persoon niet aardig gevonden te worden. Nu ligt het heel wat ingewikkelder, met verschillende opdrachtgevers, zakenpartners en klanten, waartoe ik mij zo goed mogelijk verhoud.
TIP
Bedenk als jou iets voor de zoveelste keer overkomt eens; ‘waarom laat jij deze beker steeds aan je voorbijgaan?’ Wat is de inhoud? Waarom staat die jou niet aan? Hoe lang kan jij het nog uitstellen en aan anderen overlaten? Wat kost het je uiteindelijk? Misschien wordt het tijd om er eens voorzichtig aan te nippen? En als het meevalt? Weet dat de beproeving nooit voorbij is. Als je deze beker leegdrinkt, komt er gewoon weer een volgende voorbij!
Laten we samen proosten!
I-zine nr 32 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 8 2015
Hoe je van je pad kan raken en de weg weer terug kan vinden
Ieder van ons is op reis in het leven en dat is niet altijd een sprookje. Het avontuur van Roodkapje begint wanneer ze van haar moeder de opdracht krijgt om haar zieke oma te bezoeken. Soms is de stem van moeder onze eigen innerlijke stem, die van een werkgever of klant. Zo’n opdracht richt zich op de essentie, je bestaansrecht nu en in de toekomst, uitgaand van waar je vandaan komt. Roodkapje moet steun gaan bieden en op reis gaan naar haar roots. De roep om hulpverlening kennen velen van ons. Vaak kom je daarbij een stuk van je verleden tegen. Je hebt niet voor niets voor jouw vak gekozen. Of het nu de brandweer, de politie, de zorg of in mijn geval coaching is. Moeder drukt Roodkapje op het hart om de kortste en meest veilige route te nemen. Ze zet haar favoriete rode mutsje op, zoals wij onze liefste normen, waarden, ervaringen en vaardigheden met ons meedragen.
Roodkapje op weg naar carnaval ’15
Roodkapje stapt vrolijk, open minded en vol vertrouwen het bos in. Haar mandje gevuld met “lekkers” voor oma. Dit gevoel herken je vast wel wanneer je vol van ideeën begint aan een nieuwe baan, project, organisatieverandering? Onderweg verleidt de Grote Boze wolf het meisje om haar pad te verlaten. Ze kan toch beter eerst bloemen plukken voor haar grootmoeder? Hij weet wel waar ze staan. Die beproevingen komen wij ook tegen. Vaak vermomt in mooie kansen, een gave opleiding, een leuke klus erbij, iets wat je meer aanzien, geld of succes gaat opleveren? Zo sla je een andere weg in. Jouw bedoeling verlies je (tijdelijk) uit het oog. Je verdwaalt in een woud van ‘gedoe’, veroorzaakt door je eigen gedachten, omstandigheden of andere mensen.
Zeker is dat je jouw Grote Boze wolf vaker ontmoet op je levensweg. Zoals Roodkapje later bij haar vermomde ‘oma’ komt. Je lijkt je doel te bereiken, maar ergens klopt het niet. Intuïtief voel je dat de zaken waar je je mee bezig houdt, niet leiden tot geluk. Je wil het graag anders, maar schrikt van die ‘grote mond, neus en oren’. De waan van de dag sleurt je mee, bijvoorbeeld in de vorm van teveel werk, wachtlijsten, onzekerheden, gezondheidsproblemen. 
Tegelijk vraag je je af waarom dit op je pad komt? Deze zaken vreten je op, maar je kunt het niet tegenhouden. Dit kan leiden tot verlies van je enthousiasme en passie voor je vak. Je omgeving voelt dit aan en reageert hier niet altijd goed op. Zo kan een cascade ontstaan van energieverlies, passiviteit, overspannenheid, of gewoon een waanzinnige dip!
Als je niet uitkijkt, zit je gevangen in de buik van de wolf. Daar komt Roodkapje noodgedwongen tot rust. Vechten om er uit te komen werkt niet. Ze heeft geen contact meer met de buitenwereld. In deze luwte vraagt ze zich af wat ze nu echt wil, wat haar bedoeling is, waar ze het voor doet? Voor de antwoorden kan ze zich alleen tot zichzelf, haar hart, en haar ‘oma’ wenden. Gelukkig komt er altijd hulp van buitenaf. De jager ‘snijdt’ de boel open. Dit is pijnlijk en zorgt voor licht en ruimte! Hij legt diepere lagen bloot waarbij alles mag zijn. Roodkapje en haar oma leven weer. Ze laten ‘stenen’ overtuigingen, het gedrag wat niet meer dient, achter in de buik van de wolf. Roodkapje neemt afscheid van de wolf, haar kwade genius. Haar schaduwkant, het belemmerende patroon zakt naar de bodem. Ze komt weer met beide benen op de grond en kan verder.
Leeft Roodkapje nog lang en gelukkig? Zeker! Maar niet in één keer. Deze leerervaring kun je bewust meenemen op jouw reis. Dan wordt het een deel van jou. Het vormt je gedrag in de toekomst en bepaalt het vervolg van jouw sprookje. De wolf zal af en toe weer opspelen of boven komen drijven. Hopelijk herken je hem dan aan zijn grote mond en oren, kun je hem weerstaan en verder groeien.
TIP
Hoe ziet jouw boze wolf eruit? Waartoe laat jij je verleiden? Wat doe jij als je opgevreten dreigt te worden? Kies jij voor de verandering de kortste route, rechtstreeks van huis naar oma? Of wordt het de lange weg, die niemand jou kan opleggen? Echte transitie is geen sprookje: het begint altijd met iets wat niet meer werkt, een einde. Dit vraagt om afscheid en geeft een gevoel van verlies. Dit proces eindigt met een zelf gekozen, nieuw begin.
Wil je hulp bij het ontrafelen van jouw sprookje? Zit je gevangen en wacht je op de jager? Neem contact met me op en ik kijk hoe ik je kan helpen op jouw reis.
Je kunt dit sprookje ook in de versie voor teams lezen.
Hartelijke groet,
I-zine nr 29 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 2 2015
Hoe je nú de ruimte kunt pakken om jouw droom vorm te geven.
Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Zo ervaar ik dat altijd weer, terwijl het puur een kwestie van een ander jaartal is. Ik voel hoe allerlei mogelijkheden open liggen, maar weet nog niet in welke vorm ik ze ga gieten. Mijn beste ideeën komen op een moment dat ik er juist niet bewust mee bezig ben, bijvoorbeeld ‘s nachts als ik droom. Zoals Paulo Coelho het zo mooi beschrijft in zijn boek ‘de strijders van het licht’:
“Om zijn droom te verwezenlijken dient een strijder van het licht te beschikken over een sterke wil en over een ongelooflijk vermogen tot overgave. Ook al heeft hij een doel, de weg ernaartoe is niet altijd die welke hij zich voorstelt”.
Ik ben nog een strijder van het licht in wording, want ik vind het erg lastig om me over te geven aan dit nog ‘niet-weten’. Het liefst zet ik mijn dromen direct om in acties. Ik heb ook de sterke overtuiging dat ik eigenlijk al een volle agenda zou moeten hebben. Dan ben ik druk bezig om een bekende weg te volgen, maar verwezenlijk ik mijn droom?
Tijdens een wandeling met een goede vriendin, stel ik mijzelf de volgende vragen:
- Waarom doe ik dit werk?
- Wat is mijn toegevoegde waarde of bedoeling en voor wie?
- Wat wil ik dit jaar betekenen en bereiken? Hoe doe ik dit?
Open jouw deur naar een jaar met een gouden randje
Simon Sinek noemt dit in zijn TED talk de ‘golden circle’. Ik geef mijn jaar een gouden randje, als ik vanuit mijn hart werk, plannen maak en naar buiten breng. Het beantwoorden van deze drie vragen, in deze volgorde, inspireert me en brengt me terug bij mijn doel; daar waar het echt over gaat.
Helaas ben ik niet de enige die vaak andersom denkt en werkt, lees ik in ‘verdraaide organisaties’ van Wouter Hart. We houden ons bezig met het concrete ‘hoe’, soms met het ‘wat´ maar zelden met het abstractere, minder makkelijk te definiëren ‘waarom’. Dit leidt tot ‘uitholling’ van het vak en onze passie. We richten ons op taken, procedures, targets. Tot ieders frustratie! Deze ‘ditjes en datjes’ geven geen voldoening en het kost moeite om het werk vol te houden. Je hebt geen vat op wat er gebeurt. En áls er iets op je af komt, heb je geen ‘toetssteen’ om te kijken of het past in jouw grotere plaatje. Omdat je het niet heb gemaakt!
Als ik het nu eens omdraai? Dit jaar start met mijn ‘waarom? Ik geniet er ontzettend van als ik leidinggevenden en hun teams in hulpverlenende organisaties zover krijg, dat ze goed voor zichzélf en elkaar zorgen. Mijn bedoeling is om een veilige setting te creëren, waarin ze zich bewust worden van wat ze doen én laten. Ik begeleid hen graag in hún ontwikkelproces, zodat ze daarna in staat zijn om anderen te helpen. Zo neemt het plezier, de kwaliteit van hun werk en daarmee de veiligheid voor de samenleving, toe. Wat ik hiervoor doe en hoe? Voor die vragen neem ik eerst zelf nog wat ruimte en ondertussen laat ik mij verrassen. Geef ik je dan het goede voorbeeld?
TIP
Geef jouw jaar een gouden randje. Plan rustmomenten in je agenda. Gewoon even niks, tijd voor zelfreflectie. Denk eens na over de drie bovengenoemde vragen en beperk je – zeker als leidinggevende – eerst tot het ‘waarom’. Doe het in stapjes en vraag hulp aan betrouwbare, eerlijke sparringspartners. Dit kunnen collega’s, medewerkers of vrienden zijn. Geef je over aan hun feedback. Laat vooral ruimte voor het ‘wat’ en ‘hoe’. “Ook al heb je een doel, de weg ernaartoe is niet altijd die welke jij je voorstelt”.
Een prachtig jaar gewenst!
I-zine nr 27 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 50 2014
Hoe zit het met jouw balans?
5 december is alweer voorbij. Het geven van kadootjes en bijbehorende gedichten, is voor mij de belangrijkste reden om mee te doen aan het ‘heerlijk avondje’. Wat geniet ik van de verrassing en het plezier van de ontvanger. Het geeft mij voldoening om iets voor de ander te kunnen doen. Is dit typisch iets voor volwassen(en vrouwen)? Als ik zie hoe de kinderen de pakjes onbevangen en zonder gene in ontvangst nemen en uitpakken..
Ontvangen
Voor mij is ‘iets nemen’ beladen. Want welk recht heb jij om te nemen, wat niet eerst aan je wordt gegeven? Laat staan dat je ergens om vraagt. ‘Kinderen die vragen worden overgeslagen’, is het gezegde. Als ik iets ontvang, betrap ik mezelf erop dat ik het gegeven paard in de bek kijk. Wellicht vanuit de onuitgesproken norm: ‘voor wat, hoort wat’. Is het wel voldoende, niet te veel of passend? Hoe toon ik mijn dankbaarheid en mag ik ook ‘nee’ zeggen? Vragen die opkomen als ik iets ontvang. Het lastigste vind ik het gevoel dat ik de ander iets schuldig ben. De ander kan, op een onverwacht moment, een beroep op me doen, me claimen om iets terug te geven. Ik heb hierin niet de controle en voel mij afhankelijk van de ander. Eigenlijk geeft ‘geven’ macht over de ander. Omgekeerd voelt dit niet lekker. Is dit een reden waarom ik het vak van hulpverlener gekozen heb?
Geven en nemen horen in balans te zijn. Als dit evenwicht langdurig verstoord is in jezelf, een relatie, een groep of organisatie, roept dit, vaak onbewust, een reactie op. Bijvoorbeeld als een team zich tijdens een reorganisatie enthousiast inzet om alle ballen in de lucht te houden en tegelijk mee gaat in de verandering. Ze zullen er misschien niet om vragen, maar als er geen waardering en erkenning tegenover staat, raken ze gedemotiveerd. Onderhuidse wrevel kan uitmonden in een schreeuw om aandacht of afhaken. Dit gebeurt ook in een relatie, wanneer één van de partners zich overdreven uitslooft om de inzet van de ander te compenseren.
Regelmatig coach ik leidinggevenden die teveel van zichzelf geven. Ze vragen en nemen zakelijk maar vaak ook privé, te weinig. Pas wanneer ze hun groeiende vermoeidheid en depressieve gevoel koppelen aan deze onbalans, begint het werken aan herstel. De eerste stap is om zichzelf te geven wat nodig is en dit daarna ook aan anderen te vragen. Medewerkers, partners, vrienden krijgen (eindelijk!) de kans om verantwoordelijkheid te nemen en iets terug te geven. Zo komt er meer evenwicht in geven en ontvangen. Verrassend en plezierig voor iedereen!
Tip
Wees eens alert op signalen die duiden op een onbalans tussen geven en nemen. Bij jezelf, in je relatie of in je organisatie. Wat vind jij makkelijker; geven of ontvangen? Hoe kun je het evenwicht herstellen en wat vraagt dit van je?
Hartelijke groet,
I-zine nr 26 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 48 2014
Aan welk appèl geef jij gehoor?
Heb ik net besloten welke afslag ik ga nemen op mijn rotonde (zie mijn vorige i-zine ‘rondjes draaien’). Wil ik niet meer ‘alleen’ op zoek naar werk, maar me bij zielsverwanten aansluiten. Ben ik me eindelijk- na het lezen van het handboek ‘hyperspecialisatie’ van Erno Hannink- bewust van mijn focus om mensen gelukkiger te maken in werk. Ben ik klaar om hiermee verder te gaan.
Word ik overvallen door een verrassende vraag. Of ik, met spoed, een bestuurlijke rapportage over de veiligheid in een buitenlandse haven wil maken. Ik? Veiligheid, inhoudelijk? Oh man! Mijn eerste overweging is dat dit mijn beproeving is. Met andere woorden, de verleiding die mij van mijn ‘pad’ af wil brengen. Dit past toch niet in mijn –moeizaam gevonden- straatje? Moet ik dit weerstaan om mijn eigen koers te blijven varen? De tweede gedachte is dat dit heel spannend is. Kan en durf ik dit wel? Ben ik wel goed genoeg? Tja, ik heb het boek van Brenée Brown nog niet uit. De derde impuls is ‘dit is gaaf!’ Het sluit aan bij mijn kennis en ervaring. Deze opdracht verbreedt mijn horizon en vraagt om op een hoog abstractieniveau te denken. Blijkbaar zien anderen mij dit doen.
Dus volg ik mijn gevoel en gá ervoor! Nu zit ik tot over mijn oren in de engelstalige rapporten. Ik ontdek een hele nieuwe wereld. De vragen openen allerlei deurtjes in mijn geheugen. Een onbekende weg inslaan is leuk! Ik leer andere mensen kennen die mij inspireren. Zij richten zich juist níet op één thema. Ze houden zich bezig met veranderingen in brede zin en betekenen daarin veel voor anderen! Ik beluister hun verhalen. Een consultant in de accountancy leidt een spiritueel centrum in de avonduren en doet er een interimopdracht bij voor een ministerie. Een collega voorziet in vernieuwende brandveiligheidsconcepten en inspireert een sociale werkplaats om ‘RED BAG’ labels en tassen te maken van oude brandweerslangen. Zijn compliment – ‘wat heb jij een mooie combinatie van hard en zacht’ – opent mijn ogen.
KIEZEN!
Wie kiest er eigenlijk maar één rol? En waarom zouden we dit willen? Daarmee doen we onze verschillende talenten tekort. Kijk naar één van mijn vriendinnen uit de telecomwereld: vrijwilliger bij ouderen in een verzorgingstehuis, beleider van examens op een middelbare school en coördinator van het familiebezoek tijdens het sterfbed van haar oma. Een andere is opruimcoach, zit in het bestuur van Humanitas en rijdt af en aan naar haar doodzieke vader. Een derde was stewardess, gastvrouw bij studio Max en wandelt met een dementerende man. Dit doen ze alle drie in combinatie met een druk gezin. Tenslotte mijn zus; zij is als IC-verpleegkundige dé motor achter een met ‘gouden oor-award’ bekroonde internationale stichting i.o. voor familie en patiëntenzorg, waarvoor ze zelf het logo ontwerpt.
Tip
Wees eens trots op de rollen die jij allemaal vervult. Ben jij moeder of vader, broer, zus, vriend of vriendin, vrijwilliger, collega, inspirator, motor of werknemer? Hoe leuk, soms zwaar, maar in ieder geval onzettend waardevol is dit? Of je er nu geld of publieke waardering voor krijgt of niet. Het gaat erom dat je er voldoening uit haalt en dat je op één of andere manier ‘gezien’ wordt. Maar het begint bij jezelf, zie jij het zélf zo?!!
Ik hoor graag van je!
Hartelijke groet,
Recente reacties