Selecteer een pagina
Zeven mijlslaarzen uit!

Zeven mijlslaarzen uit!

i-zine nr.14 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 22 2014

  • Als een berg tegen lastige taken opzien
  • Slimme tactieken die niet werken
  • Stap voor stap op weg.

IMG_0306Ik voel me net ‘klein duimpje‘ als ik weer als een berg tegen allerlei lastige taken opzie. Wanneer ik verdwaal in mijn ‘to do’ lijstjes en overvolle agenda. Het voelt alsof ik er helemaal alleen voor sta. Waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Ga ik iemand bellen, aanspreken of zelfs teleurstellen? Schrijf ik mijn i-zine, pas ik mijn website aan? Of werk ik de administratie of sociale media bij?

Het kleine mannetje uit het sprookje had allerlei slimme tactieken om uit het bos te komen. Nou? Ik ook! Ik begin met de makkelijke, leuke klussen. Alle minder prettige activiteiten stapel ik op tot één grote onvervulbare opdracht met een onrealistische planning. Daar hoef ik dus niet eens aan te beginnen! Soms hoop ik dat het probleem zich vanzelf oplost. Aan de slag gaan met andere, zogenaamd veel belangrijker zaken zoals inkomende telefoontjes of mails is ook een goede afleidingsmanoeuvre. Een dure opleiding volgen in de voor mij lastige dingen lijkt een goede stok achter de deur. Tenslotte kan ik gaan klagen en anderen de schuld geven dat iets mij niet lukt (‘de vogels hebben de broodkruimels opgegeten’).

Ondertussen raak ik, net als klein duimpje, steeds verder van huis. Mijn vluchtgedrag veroorzaakt stress, omdat ik uitstel en daardoor mijn zelf gestelde deadlines niet haal. Die opleiding kost niet alleen veel geld, maar ook tijd en energie. Daar word ik zelfs moe of ziek van. Ik schop vol frustratie tegen de ‘bomen’ in mijn bos (kinderen lenen zich hier heel goed voor) en ga het liefst in een hoekje zitten, slapen, net als de reus. Oh, had ik maar zevenmijlslaarzen aan! Dan vloog ik met grote stappen naar huis. Helaas, sprookjes bestaan niet.

Er zit niks anders op dan stap voor stap op weg te gaan. Ik hak alles wat me bedrukt in kleine stukjes. Van alle grote zware opgaven maak ik een aantal kleine lichtere. Ik zet voorzichtig een eerste stap, waarmee ik weer in beweging kom. Liefst zoek ik leuke medereizigers met een eigen kompas. Onderweg pikken we aanwijzingen op en nemen rustmomenten. Bovenal geniet ik van de tocht, zelfs al duurt die langer dan me lief is.

TIPIMG_0466

Begin gewoon. Mijn dansleraar vertelt bij aanvang van de cursus: ‘Als je geen zin hebt, of twijfelt of je zal gaan, trek dan je jas en schoenen aan en open je deur. Stap naar buiten en loop de eerste tien meter op weg naar je fiets of auto. Als je daar aangekomen nog steeds niet wil gaan, draai dan om. Vaak zul je merken dat je van daaruit vanzelf verder gaat!’

Wil je een steuntje in de rug? Maak dan gebruik van een gratis telefonisch kom in beweging’ gesprek, waarmee ik samen met je kijk naar jouw sp(r)ookjes-beeld, wat je belemmert en welke eerste stap jij kunt zetten.

Een hartelijke groet,

image005

Ontdek je plekje

Ontdek je plekje

i-zine nr.13 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 20 2014.

  • De overeenkomst tussen je plek in je familie- en je organisatiesysteem.
  • Het verschil tussen hoe dieren en mensen hun plek vinden.
  • Wat wél werkt.

Wil je je mentale weerbaarheid testen en oefenen met het creëren van veiligheid in een groep? Organiseer dan een familieweekend. Huur één niet al te ruim huis met flink wat volwassenen, een paar frisse nieuwkomers, pubers en twee honden die elkaar niet goed kennen. Plan dit in een weekend met weersvoorspelling code rood en kijk wat er gebeurt.

DSC03621

Honden geven het goede voorbeeld. Zij verkennen het nieuwe territorium. Zoeken rustig een eigen plek. Wanneer ze elkaar tegenkomen, draaien ze grommend en dreigend om elkaar heen. De nekharen omhoog, de oren plat. Na een kort, spannend moment, vliegen ze elkaar aan. Een vechtpartij volgt, die – mits niet onderbroken door een bezorgde volwassene- snel is beslist. De minst fysiek weerbare delft het onderspit. De orde is bepaald en de rust keert weer.

En wat doet mijn familie? Ieder zoekt bij binnenkomst snel een eigen plekje. Gooit zijn spullen neer; dat is maar duidelijk voor de laatkomers. Tijdens het koken schieten we al in de bekende gezinspatronen. Ouder, oudste, middelste, jongste kind, vallen automatisch terug in hun rol. De nieuwkomers proberen ook een positie in te nemen. De spanning groeit, onder een deken van gezelligheid. We reageren non-verbaal. We praten óver, niet met elkaar en vullen in wat de ander denkt en voelt. Zo werkt het in ons familiesysteem.

Geen gegrom, geen gevecht. Was het maar zo! In mijn werk met teams zie ik dit ook vaak. Hoe vind je je plek in een systeem? Wat zijn de normen en waarden, de achtergronden en hoe sluit je daarop aan? Strookt dit met jouw eigen cultuur, karakter en communicatiewijze? Stel je je afwachtend op of toon je extra inzet? Hoe reageert de groep op jou? Stellen zij zich open? Vaak geeft dit spanning aan beide kanten.

Waarom nemen we op een dergelijk moment geen voorbeeld aan de honden? Grommen, je tanden laten zien, flink rollebollen, de krachten meten en kijken wie er wint? Omdat je dat gênant vindt op de werkvloer? Dat kan ik me voorstellen. Maar neem het niet te letterlijk. Het wordt namelijk zeker niet veiliger wanneer we weg vluchten, ons verstoppen achter onze verdedigingsmechanismen of zwijgen. Noch door een geforceerd gesprek aan te gaan, gevoed door de irritaties over datgene wat de ander in onze ogen moet veranderen.

Wat wél werkt is samen in beweging komen. Dit merkte ik gelukkig weer tijdens mijn familieweekend en is de basis van mijn teambegeleiding. Rollebollen gaat me wat te ver, dus kies ik voor een andere teambuildingsactiviteit. Bijvoorbeeld wandelen, een speurtocht, een groepscollage maken of koken. Samen bezig zijn vergemakkelijkt het bespreken van en luisteren naar elkaars verhalen. Patronen, kwaliteiten en valkuilen worden vanzelf zichtbaar. Al doende erkent men de behoefte achter irritaties zoals die aan acceptatie of erkenning. Deze aanpak zorgt voor openheid en kwetsbaarheid. Spannend! Zeker voor de techneuten waar ik vaak mee werk.DSC00650 - kopie-001

De uiteindelijke ‘groepsfoto’, laat zien wat de winst kan zijn. Een groep stralende mensen (en dieren), die zich écht veilig voelt bij elkaar, ieder op de eigen plek.

TIP

Als jouw team niet lekker loopt of er komt een nieuweling bij, investeer dan bewust in het creëren van veiligheid. Organiseer een gezamenlijke, teambuildingsactiviteit en maak plek!

Mocht je hierbij begeleiding willen, kijk dan naar: samen aan de lat.

Zonnige groet!
image005

Bid en bewonder

Bid en bewonder

i-zine nr.12 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 19 2014

  • de golfbeweging van het leven
  • reflecteren op hoe je met verandering van ritme omgaat 
  • duik in je diepere lagen 

‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’. In hoeverre leef jij dit prachtige advies van Ramses Shaffy? Persoonlijk houd ik van zingen, dansen en lachen én kan ik aardig doorslaan in werken. Vechten voor een goed resultaat, niet loslaten, het nog beter willen doen, totdat mijn energie helemaal op is. Ik kan wel janken als ik dan weer ziek word of geblesseerd raak. 

IMG_5283

Bidden en bewonderen vragen om reflectie. Alles wat leeft, beweegt, vertraagt, komt tot stilstand en pakt de beweging weer op, mits er energie voorhanden is. Deze logische en natuurlijke golfbeweging noemt Gabriëlle Roth in haar vijf dansritmes; vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en de stilte. Het is leerzaam om te kijken hoe je omgaat met de verandering van ritme.

Persoonlijk start ik graag nieuwe dingen op. Vloeiend, uit het niets opperde ik vorig jaar een idee voor de open space’ FCIC. Staccato zijn we doelgericht aan de slag gegaan, volgens een duidelijke structuur en planning. 17 April j.l. was ons moment van ‘flow’, waarbij ook chaos dreigde en we 160 mensen met groot succes met elkaar in verbinding brachten. Lyrisch voelden we ons als team, na afloop. En daarna.. stilte.

45-001

Start open space FCIC

Waarom heb ik moeite met de verandering van ‘chaos’ naar ‘stilte’? Normen en waarden uit mijn opvoeding zijn: hard werken, altijd doorgaan en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Ik voel me schuldig als ik niets doe of trots ben op mijn eigen prestatie. Dan doorbreek ik het patroon. Verder voel ik angst voor het niets doen; omdat ik dan de regie loslaat. Misschien gebeurt er niets (meer) of iets onverwachts? Ik red het vast niet alleen en dit roept allerlei vervelende emoties op. Dus blijf ik weerstand bieden om maar niet in dat grote zwarte gat te belanden.

Deze week las ik het boek van Brandon Bays over de helende reis. Zij raadt ons aan om bij een grote verandering, bewust door de lagen van onze emoties heen te gaan. Ze stuk voor stuk te doorleven, en zo te belanden in dat afschrikwekkende persoonlijke zwarte gat. Daar blijkt dat het helemaal niet zo ‘zwart’ is. Integendeel: je kunt veel rust en geluk ervaren wanneer je daar naartoe durft te gaan!

Bidden en bewonderen dus! Ik mag gedoseerd afbouwen door de touwtjes meer spelenderwijs te laten vieren. Trots zijn op de resultaten. Genieten van het rustig afronden en afscheid nemen. Ruimte maken voor de volgende vloeiende beweging. Zo bekeken is mijn recente mountainbike- en wandelvakantie in de Ardennen een geslaagde poging om van heftige beweging naar stilstand te gaan. 

TIP

Wees je eens bewust van jouw beweging, bijvoorbeeld tijdens een wandeling, een dans, een sportactiviteit. Welke overgang vind jij lastig; die naar het opstarten, het vinden van je ritme, de chaos, het lyrisch genieten, of juist de stilte? Hoe ervaar je dit in je werk? Met welke uitdaging en welke ongewenste emoties heeft dit te maken? Zak eens door die emoties heen en duik voor de verandering eens in jouw zwarte gat! Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ en weet; we zijn allemaal samen!  Een hartelijke groet, image005