Selecteer een pagina
Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is

I-zine nr 42 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 3 2016

Wat het oplevert als je jezelf blijft.

Ergens in je leven kom je op een punt dat je je gedachten over wat je omgeving van je verwacht, ter discussie stelt. Dit is meestal geen fijn moment, maar wel waardevol. Je kunt dankbaar zijn voor de waarden en normen die je van huis mee hebt gekregen. Die hebben gemaakt wie je nu bent. Maar zijn ze ‘waar’ en passen ze nog bij je? Hoe word, of beter, blíjf je jezelf? Wie ben je, wat is jouw stem en durf je die te laten horen?

AF8X9114

Mijn stem laten horen…

Ken je de film ‘La vie en rose’ over het leven van Édith Piaf? Haar achternaam is haar als beginnend zangeresje gegeven en betekent ‘musje’. Zo alleen, onbetekenend, arm en onzeker als zij startte, zo beroemd, eigenzinnig en geliefd stierf zij op veel te jonge leeftijd.

Wat mij intrigeert is hoe ‘onaangepast’ zij haar leven leidde. Door het gebrek aan opvoeding trok ze zich nauwelijks iets aan van wat mensen van haar vonden. Aan de andere kant deed ze álles voor het moment dat het doek opging en in de spotlight stond. Daarmee vulde ze het gat aan bewondering en liefde.

Zelfs als je een gelukkige jeugd gehad hebt, herken je deze behoefte om gezien te worden. Ergens in ieders jeugd is er wel een moment geweest, waarop je je talenten inzette en er geen erkenning of zelfs afwijzing volgde. Je zong als meisje bijvoorbeeld een liedje en je werd uitgelachen. Je omgeving legde onbewust het zaadje voor de spanning die je later in je leven parten gaat spelen. De angst voor herhaling en het gevoel niet te voldoen, er niet (meer) bij te horen of om te falen kan een hele belangrijke drijfveer worden. Je laat een mogelijk talent liggen, het kan je ondergang worden maar ook je succes. Je komt namelijk heel ver als je altijd ontzettend je best doet om te voldoen aan wat jij denkt dat de omgeving van je verwacht. Om de spanning die dit onbewust oproept het hoofd te bieden, passen we ons gedrag aan. Bij Édith Piaf leidde dit helaas tot verslaving. Maar bij de tennisser Andre Agassi, die onder druk van zijn vader moest tennissen terwijl hij de sport haatte, was het resultaat dat hij als enige ter wereld ooit alle grandslamtoernooien en de Tennis Master Cup heeft gewonnen.

Is onszelf aanpassen niet iets wat we doen om erbij te horen? Om niet gekwetst te worden of om anderen te sparen? Uit onzekerheid over ons eigen ‘zijn’. Want ben je wel goed genoeg, als je gewoon jezelf bent? Voldoe je dan aan ‘de norm’? De norm waarbij je de lat zelf hoog legt of die van de ander? Wat is belangrijker? Als je je aansluit vanuit een overdreven of ingehouden versie van jezelf is dat eigenlijk nep. Dit vraagt veel energie en kan op langere termijn ten koste gaan van je carrière, je relaties of je gezondheid.

Jezelf losmaken van verwachtingen van je omgeving en dichter bij jezelf blijven kan je veel energie en kracht opleveren! Dat voel je en de ander ook. Je maakt écht verbinding. Het kan even schrikken zijn, maar het opent en verdiept. Daarbij geef je anderen permissie om zichzelf én anders te zijn.

Een mooie uitspraak vind ik, dat je niet aan een kind moet vragen wat het wil worden. Die vraag impliceert dat het kind nog niets is, of dat het iets anders, beters moet worden? Een kind ‘is’ zichzelf. En dat is helemaal oké!

Stel dat je dit vanaf nu op jezelf toepast? Zou jouw leven er niet ‘rooskleuriger’ uitzien? Zodat je, net als Edith Piaf, kunt zeggen: ‘Je ne regrette rien’!?

Warme groet.image005

Proost! Of laat je de beker aan je voorbijgaan?

Proost! Of laat je de beker aan je voorbijgaan?

I-zine nr 40 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 41 2015

Toosten op wat je nog te leren hebt..

Gebeurtenissen komen nooit zomaar toevallig op je pad. Alsof het ‘universum’ je iets wil vertellen. Meestal zijn het geen nieuwe dingen. Je loopt wéér tegen een zelfde probleem aan. Opnieuw overkomt je iets, wat je al eerder heb meegemaakt. De vraag die je jezelf kan stellen is: ‘laat je deze beker aan je voorbijgaan, of drink je hem leeg’?

De beker die ik regelmatig voorgehouden krijg, bied mij geen verrassingen. Ik ken hem en heb hem al vele malen voorbij laten gaan. Hij is gevuld met iets wat ik -nog steeds- niet lekker vind. Ik heb er wel eens van genipt en het daarna weer uitgespuugd. Het is bitter. Ik houd van zoet en ben bang voor een zure nasmaak!

Om mij heen luister ik naar ‘ervaringsdeskundigen’. Mensen die houden van dit drankje. Voor wie het logisch is dat ze deze beker leegdrinken. Ze kunnen niet anders. Ze vormen mijn voorbeeld om -anders dan ik- heel direct te zijn. Zij nemen geen blad voor de mond. Soms houden ze me ‘keihard’ de spiegel voor. ’Verschuil je niet achter een aardig smoeltje. Zeg waar het op staat. Je voelt en weet heel goed wat er nodig is. En bij twijfel; zoek steun of bevestiging bij anderen. Zodat je stevig je stem kan laten klinken’.

Ze hebben gelijk. Ik coach, luister en adviseer liever. Mijn lijf geeft serieuze signalen als ik hierin doorschiet. Zo kost het mij bijvoorbeeld letterlijk mijn stem. Anderen krijgen oorontsteking. Dan ‘moet’ ik wat. Al komt het me niet uit of heb ik geen zin. Ik proef en kies bewust om me uit te spreken óf niet. Soms is het juist beter om mijn mond te houden, of op zijn minst wat rustiger en milder te reageren.

creatieve klik

Mezelf uitspreken als dagvoorzitter bij de 1e creatieve klik, met initiator Raffaella Ammazzini.

Haastige spoed is namelijk ook niet goed en de confrontatie maakt soms meer kapot dan je lief is. Ik troost me met het feit dat ik al heel wat flessen vol diplomatie en begrip leeggedronken heb. Dat de omstandigheden waarin ik dit tegenkom steeds complexer zijn. Vroeger sprak ik me niet uit omdat ik bang was door één persoon niet aardig gevonden te worden. Nu ligt het heel wat ingewikkelder, met verschillende opdrachtgevers, zakenpartners en klanten, waartoe ik mij zo goed mogelijk verhoud.

TIP

Bedenk als jou iets voor de zoveelste keer overkomt eens; ‘waarom laat jij deze beker steeds aan je voorbijgaan?’ Wat is de inhoud? Waarom staat die jou niet aan? Hoe lang kan jij het nog uitstellen en aan anderen overlaten? Wat kost het je uiteindelijk? Misschien wordt het tijd om er eens voorzichtig aan te nippen? En als het meevalt? Weet dat de beproeving nooit voorbij is. Als je deze beker leegdrinkt, komt er gewoon weer een volgende voorbij!

Laten we samen proosten!

image005

 

Pffff  …. even niks

Pffff …. even niks

I-zine nr 39 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 38 2015

Drie redenen om adempauze te nemen.

Help! Ik verlies de controle. Donkere wolken, onweer en regen. Het herfstweer past bij mijn gevoel van te veel, te snel, te ingewikkelde opdrachten. Geen tijd en onvoldoende invloed grijpen mij bij de keel. Stoppen stel ik zo lang mogelijk uit. Ik houd het nog wel even vol. Wat gebeurt er als ik zaken loslaat? Ik ben bang dat het mis gaat en ik mensen teleurstel. ‘Nee’ zeggen durf ik niet. Plannen herzien en toegeven dat ik iets niet kan of wil, voelt als falen.

Toeval bestaat niet. Wat ik zelf ervaar, zie ik terug bij leidinggevenden die ik coach. Ook de teams en organisaties en projectleiders die ik op dit moment adviseer, worstelen hiermee.

IF

Op kracht, maar ongeïnspireerd, gaan we door en hopen dat het vanzelf weer beter gaat. De energie lekt weg. De irritatie neemt toe. ‘Gelukkig’ trekt er iemand anders aan de rem. De ondernemingsraad, een collega, opdrachtgever. Mijn lijf. Zij vragen – helaas niet altijd vriendelijk- om bezinning.

Waarom is het zo lastig om hieraan toe te geven? Mijn gedachten weerhouden me van stoppen. ‘Niet aanstellen! Ik heb net vakantie gehad. Ik heb me gecommitteerd aan de opdrachten die ik doe. Dit is uitdagend en zorgt voor zekerheid. De jongens starten net weer op de middelbare school; als dat maar goed gaat. Mijn vrijwilligerswerk moet ik blijven doen’.

Herken je deze stemmetjes? Misschien vertaald als: ‘de reorganisatie is alweer even geleden, nieuwe mensen, nieuwe functie, hup schouders eronder! Onze directie,  bestuur, klant of opdrachtgever verwachten veel van ons. Mijn medewerkers hebben me nodig, want anders gaat het mis. De planning moet gehaald worden’.

Hoe harder deze stemmen klinken, hoe noodzakelijker de pauze. Voor mij betekent dit; niks doen. Telefoon uit. Rusten. Werkafspraken afzeggen, beloftes niet nakomen, man en kinderen alles zelf laten doen. ‘Me-time’! De één start met coaching, de ander organiseert een ‘heidag’ met het team.

Wat levert deze adempauze op?

Ten eerste: Bewustwording. Als je afstand neemt en goed kijkt, herken je een patroon. Je kunt bedenken waar het toe kan leiden. In dit geval gaat ‘steeds harder werken’ op langere termijn ten koste van de kwaliteit van het werk, het contact met de omgeving en van jezelf. Als je stilstaat vóel je. De urgentie om te veranderen.

Ten tweede: Ruimte. Er ontstaat rust om te bedenken wat er nodig is om dit patroon te doorbreken. Terug naar het doel, het waarom van die volle agenda. Bepalen wat écht belangrijk is. Focussen door keuzes te maken. Zaken die er niet bijpassen of niet werken loslaten. Ruimte maken voor energiegevers.

Ten derde; Opluchting. als je stopt en ruimte maakt, vallen de gevolgen mee. Zowel op het werk als thuis draait prima door zonder mij. Iedereen reageert begripvol en ik krijg hulp. De lucht klaart op. Het gevoel van chaos verdwijnt. Ik heb helder zicht op waar het echt om gaat. Ik zit weer op het juiste spoor! Opgewekt ga ik op weg naar het netwerkfeest de Creatieve Klik; waar ik gastvrouw ben, en wat perfect georganiseerd is door Sabine Schippers en Raffaella Ammazzini.

Tip

Als jij het gevoel hebt dat de controle je ontglipt, ga dan voor de verandering juist eens niet harder werken, sturen of toezien. Laat het allemaal eens even los . Dat is spannend, maar het brengt je ruimte en nieuwe inzichten, waarmee je gerichter zaken kunt oppakken.

Hartelijke groet,
image005

 

Stilstand is achteruitgang?

Stilstand is achteruitgang?

I-zine nr 33 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 10 2015

Over het belang van stilstaan tussen de bewegingen in.

Ons leven bestaat uit beweging. Van geboorte naar kind en volwassenheid, van opstaan tot naar bed gaan, van kleuterschool naar universiteit, van A naar B, van het een naar het andere huis, relatie, baan, opdracht, reorganisatie. Eigenlijk is iedereen onderweg en vaak zijn we meer gericht op het doel. dan op de weg ernaartoe. We razen maar door en als we iets bereikt hebben, staan we amper stil bij het succes. Het volgende doel staat alweer te wachten. Jammer, want we vergeten dan te genieten van het moment!

IMG_6011

Uit schijnbare stilstand komt..

Ik betrap mezelf op deze voorwaartse, liefst ‘opwaartse’ beweging. Het geeft een kick om weer een nieuw punt te bereiken. het voelt ‘levend’, maar veroorzaakt ook spanning en is vermoeiend. Soms word ik door mijn lijf gedwongen om te vertragen, of door omstandigheden. Dit roept weerstand op bij mij. Ik wil niet stilstaan of terugkijken, omdat het meestal geen positieve gevoelens oproept. Spijt, verdriet, boosheid over wat niet meer is of nooit meer terugkomt. Twijfel of ik wel op de goede weg zit. Angst dat ik niet meer in beweging kom.

Ondertussen weet ik uit ervaring dat het helemaal niet zo erg is om eens even niet te bewegen. Een pas op de plaats kan zelfs helend zijn, letterlijk fysiek, maar ook geestelijk. De routine doorbreken, ‘verstand op nul’, eens even niks, geeft ruimte en ontspanning. Vanuit deze helderheid zie ik vaak ineens waar ik vandaan kom, waar ik nu sta, en wat me te doen staat. Dan heb ik de regie weer en geef ik een draai aan mijn leven.

Een neerwaartse beweging maken, buigen, een stap terug doen, omkijken en loslaten, vraagt moed en overgave. Het beoogde ‘hoogste’ doel niet halen, je baan verliezen, moeten bezuinigen, kleiner gaan wonen, leren leven met een handicap, afscheid van een collega, een geliefde zien sterven. Deze gebeurtenissen vallen buiten je invloedssfeer. Ze overkomen of overvallen je. Door rennen is mogelijk en kan als afweermechanisme dienen voor gevoelens van ongeloof, woede, verdriet. Onbewust volgen deze emoties elkaar op, of wisselen elkaar af.

Of en in welke vorm je gevoelens tot uitdrukking komen, hangt af van ofje erbij stil wilt staan. Bij mij is irritatie vaak een teken dat ik ergens overheen wals. Ik herken de signalen bij mensen die ik coach. Vermoeidheid, zwaarte, last van benauwdheid of andere lichamelijke ongemakken. In organisaties zie ik ontevreden medewerkers en gedoe in ondernemingsraden als een roep om stilstand. Om bewust te worden van waar je staat. Wat gebeurt er om je heen en wat doet dat met je? Vóórdat je verder of doorgaat.

Tip

Beweging is fijn, maar bij óp hoort neer, bij voor-, ook achteruit. Bewaak jij die balans bij jezelf en in jouw organisatie? Lukt het je om te vertragen en stil te staan? Kijk je wel eens terug? Schep je ruimte voor gevoel van succes maar ook voor het doorleven van minder prettige gevoelens? Ik raad het je aan, want dit is de enige weg naar vooruitgang.

Voorvarende groet!

image005

 

 

 

De spin Sebastiaan

De spin Sebastiaan

I-zine nr 31 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 6 2015

Hoe weersta je de drang tot het weven van een web (ofwel ‘werken’)?

Als alles stil wordt om je heen, wordt het stil van binnen. Dit ervaar ik tijdens een retraite. Gedachten die ik kan bestempelen als de stem van mijn ego, verstommen. Eindelijk zie ik hoe ik mezelf gek maak, in kringetjes ronddraai. Bijvoorbeeld als het gaat om het wel of niet aannemen van een nieuwe klus, die me gevoelsmatig totaal niet trekt. Ik kán het wel, het is uitdagend, levert geld op, nieuwe contacten en geeft me aanzien, als ik slaag. Allemaal rationele argumenten die me zomaar ‘ja’ kunnen laten zeggen of het me in ieder geval moeilijk maken om ‘nee’ te zeggen.

spinnenweb

Voelen wat ik eigenlijk wíl, ligt meestal diep verborgen onder mijn verstand. Zolang ik druk ben in mijn hoofd, met anderen, impulsen van buiten, is wel duidelijk wat de overhand krijgt. Totdat ik, tijdens een wandeling in het bos, tegen een leeg bevroren spinnenweb aanloop. Ik sta stil en verwonder me over de schoonheid ervan. “Wat zou de maakster nu doen? Waarom bevindt ze zich niet in haar web, waar ze haar prooi kan vangen?” Blijkbaar heeft ze zich (ook) teruggetrokken uit dit verstarde geheel, ergens onder de bladeren of bouwt ze elders alweer een nieuw web?

Ik voel pas echt waar dit voor mij over gaat, wanneer dit beeld terug komt in mijn meditaties en dromen. Net als ‘de spin Sebastiaan, bouw ik, met al mijn wilskracht aan mijn web en bevries erin. Geen prooi die dit vangnet over het hoofd ziet. Het ziet er mooi uit, maar voelt koud, eenzaam en onveilig. Wat zou er gebeuren als ik mijn web verlaat, de boel de boel laat, de warmte opzoek? Ik stel mezelf hardop deze vragen en kom, met hulp, tot de volgende vrije vertaling: Als ik nu eens even niet “werk”? Niet mijn best doe, geen ‘pak aantrek’, me niet hoef te beschermen of te bewijzen? Eindelijk eens niet doe wat anderen -volgens mij- van mij verwachten, namelijk wat hóórt? Mijn ‘hoofd’ vindt dit heel bedreigend, maar het is een begin. Gewoon daar in dat bos, wandelen, uitrusten, me verwonderen en me laten meevoeren door het gevoel wat opkomt. Zo hervind ik mijn ‘levenskracht’ of simpel gezegd “dat waar ik blij van word”.

Verkwikt en vol goede voornemens kom ik thuis. Alsof het in de lucht zit, gebeuren er een aantal vervelende dingen die mij confronteren met ziekte en angst. Ik besef ineens dat ik net als Sebastiaan, opgeveegd kan worden. Het is belangrijk om op tijd een veilige omgeving op te zoeken. Om van het leven te genieten, zolang het me gegund is. Het klinkt cliché misschien, maar ik voel het nu heel diep van binnen. Niet alleen de levensvreugde, maar ook het verdriet over wat niet meer “werkt”. De dooi is ingetreden.

Vanaf nu ga ik meer naar míjn impulsen luisteren. Ik ga doen wat ik wil en waar mijn hart van gaat zingen. Als ik het even niet weet, of mijn angsten opkomen, ga ik niet harder werken. Ik ga oefenen om met de stroom mee te gaan en tegelijk de stilte in mijzelf te zoeken. Ik zal vaker “nee” zeggen en uitspreken wat ik echt denk en voel. Daarmee kan ik anderen teleurstellen, verrassen, misschien niet meer aan alle verwachtingen voldoen en het soms nog steeds niet weten.

TIP

Lees dit niet zomaar als een verhaaltje. Het is míjn ontdekkingsreis, geschreven voor wie het lezen wil. Voor diegenen met en voor wie ik werk en leef: om mee te reizen, om mijn veranderende “midlife-gedrag” met mildheid te bekijken, om soms een oogje dicht te knijpen en me scherp en warm te houden.

Dus, schroom niet! Stuur jouw reactie. Herken je dit? Heb je hier ervaring mee of ben je, net als ik, benieuwd of dit gaat ‘werken’? Ik wissel graag met je uit. Om elkaars voorbeeld, spiegel, inspiratiebron te zijn en om samen een andere blik op “veiligheid” te creëren.

Hartegroet,

image005

 

image008

Uit liefde voor..

Uit liefde voor..

I-zine nr 30 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 4 2015

Hoe je je bewust kan worden van een patroon door er in mildheid naar te kijken. 

Ik houd van mijn zelfstandigheid én ik ben graag onderdeel van een groep. Ik vind het heerlijk als ik voldoende opdrachten heb die ik autonoom uit kan voeren. Omdat deze opdrachten steeds nieuw en anders zijn, wissel ik die het liefst af met ontmoetingen in vertrouwde setting met mijn familie, vriend(inn)en, zielsverwante collega’s, dansers of intervisiegenoten.

IMG_0330

Uit liefde voor?

Het handhaven van dit patroon levert mij veel op: vrijheid, regie, een mooie balans tussen in- en ontspanning, waardering, plezier. Kortom ik doe dit uit liefde voor mijzelf. Helaas leef ik niet in een ideale wereld. Soms zijn er geen opdrachten, zijn mijn familieleden niet gezellig, hebben mijn vriendinnen of collega’s geen tijd, is er geen dansles en levert de intervisie geen nieuwe inzichten op. Dit voelt niet lekker, maar ik blijf doen wat ik doe en zeg niks, in mijn geval vaak onbewust ‘uit liefde voor de ander’. Of voor mezelf? Als ik aardig blijf doen, vinden ze mij leuk. Daarmee verval ik in de rol die ik had als kind. Ik sloof me uit als moeder, bescheiden collega, loyale vriendin, enthousiast dansmaatje en trouwe intervisiegenoot.

Zo herken ik ook bij anderen dat ze vaak op dezelfde manier op elkaar reageren. Ik zie de irritatie of het vermoeide, vaak nonverbale: ‘nee he, niet weer’, bij mijn ouders of een bevriend stel.  Waarom doen we elkaar dit aan, als het ons niet verder brengt? Waarom zijn we verknocht aan dit voorspelbare patroon van actie en reactie? Terwijl het ons verdriet doet? Wat brengt dit ons, terwijl het zoveel kost en wat is nodig om het te doorbreken?

Deze week stap ik, in eerste instantie onbewust, uit mijn comfortzone. Een collega nodigDSC07895t mij uit om mee te doen aan een brainstormsessie in een heel nieuw team. Een vriendin neemt me mee naar een nieuwe dansgroep. Op dat moment besef ik opeens hoe ik in mijn vertrouwde wereldje ben blijven hangen. In deze nieuwe situatie voel ik me ongemakkelijk. Ik ben bezig met hoe ik me gedraag en wat ik wel en niet zeg. Ik kies bewust mijn positie. Feitelijk ben ik erg druk bezig met mijzelf en vraag me af of ik dit nieuwe leuk vind? Deze gedachten leveren, zelfs al vóór ik er ben, spanning op. Misschien herken je ze? ‘Doe ik het wel goed? Is er (nog) een klik? Wat zijn de consequenties als ik dit doe? Wat denkt de ander wel van me? Heb ik hier nog zin in? Wat moet ik ervoor doen en laten? Hoe ga ik dit aanpakken? Zoals ik in mijn vorige i-zine beschreef, heb ik nog wat moeite met mijn ‘wat’ en ‘hoe’. Dus kosten deze hersenspinsels energie en verhogen de drempel om een stap te nemen of zijn zelfs een excuus om dit niet te doen. Ik ben er niet trots op, maar begrijp wel beter waarom anderen ook niet zo maar veranderen.

Pas wanneer ik het echt zát ben, waag ik de sprong en kom in actie. Dus duw ik de stofzuiger in handen van mijn zoon, leg contact met collega’s die zich juist niet met ‘mens in veiligheid’ bezig houden, maar met de inhoud van het vak. Ik ga in gesprek met een directeur van een trainingsbureau met wie ik graag wil samenwerken. Een dag vrijnemen en geliefden bezoeken kan zomaar. Net als ergens anders gaan dansen en stoppen met intervisie. Uit liefde voor mezelf!

Deze keuze om mijn patroon te doorbreken levert me veel meer op dan dat het me kost. Een gevoel van verbinding, meerwaarde, verrassende nieuwe inzichten, frisse ideeën, zelfkennis en bovenal plezier! Voor mezelf, maar verrassend genoeg, ook vaak voor de ander.

TIP

Veroordeel niet, kijk met mildheid! Observeer een situatie die spanning oproept bij jezelf of bij een ander. Komen de bovenstaande vragen en gevoelens op? Ga eens na of deze situatie te maken heeft met het doorbreken van een patroon? Waag de sprong, als jij er aan toe bent en ervaar wat het je oplevert: liefde voor jezelf, maar ook liefde voor diegenen die nog niet durven springen.

Warme groet,

image005