Selecteer een pagina
Wie is de wolf?

Wie is de wolf?

I-zine nr 32 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 8 2015

Hoe je van je pad kan raken en de weg weer terug kan vinden

Ieder van ons is op reis in het leven en dat is niet altijd een sprookje. Het avontuur van Roodkapje begint wanneer ze van haar moeder de opdracht krijgt om haar zieke oma te bezoeken. Soms is de stem van moeder onze eigen innerlijke stem, die van een werkgever of klant. Zo’n opdracht richt zich op de essentie, je bestaansrecht nu en in de toekomst, uitgaand van waar je vandaan komt. Roodkapje moet steun gaan bieden en op reis gaan naar haar roots. De roep om hulpverlening kennen velen van ons. Vaak kom je daarbij een stuk van je verleden tegen. Je hebt niet voor niets voor jouw vak gekozen. Of het nu de brandweer, de politie, de zorg of in mijn geval coaching is. Moeder drukt Roodkapje op het hart om de kortste en meest veilige route te nemen. Ze zet haar favoriete rode mutsje op, zoals wij onze liefste normen, waarden, ervaringen en vaardigheden met ons meedragen.

ik verkleed carnaval 15 3

Roodkapje op weg naar carnaval ’15

Roodkapje stapt vrolijk, open minded en vol vertrouwen het bos in. Haar mandje gevuld met “lekkers” voor oma. Dit gevoel herken je vast wel wanneer je vol van ideeën begint aan een nieuwe baan, project, organisatieverandering? Onderweg verleidt de Grote Boze wolf het meisje om haar pad te verlaten. Ze kan toch beter eerst bloemen plukken voor haar grootmoeder? Hij weet wel waar ze staan. Die beproevingen komen wij ook tegen. Vaak vermomt in mooie kansen, een gave opleiding, een leuke klus erbij, iets wat je meer aanzien, geld of succes gaat opleveren? Zo sla je een andere weg in. Jouw bedoeling verlies je (tijdelijk) uit het oog. Je verdwaalt in een woud van ‘gedoe’, veroorzaakt door je eigen gedachten, omstandigheden of andere mensen.

Zeker is dat je jouw Grote Boze wolf vaker ontmoet op je levensweg. Zoals Roodkapje later bij haar vermomde ‘oma’ komt. Je lijkt je doel te bereiken, maar ergens klopt het niet. Intuïtief voel je dat de zaken waar je je mee bezig houdt, niet leiden tot geluk. Je wil het graag anders, maar schrikt van die ‘grote mond, neus en oren’. De waan van de dag sleurt je mee, bijvoorbeeld in de vorm van teveel werk, wachtlijsten, onzekerheden, gezondheidsproblemen. Roodkapje en boze wolf1Tegelijk vraag je je af waarom dit op je pad komt? Deze zaken vreten je op, maar je kunt het niet tegenhouden. Dit kan leiden tot verlies van je enthousiasme en passie voor je vak. Je omgeving voelt dit aan en reageert hier niet altijd goed op. Zo kan een cascade ontstaan van energieverlies, passiviteit, overspannenheid, of gewoon een waanzinnige dip!

Als je niet uitkijkt, zit je gevangen in de buik van de wolf. Daar komt Roodkapje noodgedwongen tot rust. Vechten om er uit te komen werkt niet. Ze heeft geen contact meer met de buitenwereld. In deze luwte vraagt ze zich af wat ze nu echt wil, wat haar bedoeling is, waar ze het voor doet? Voor de antwoorden kan ze zich alleen tot zichzelf, haar hart, en haar ‘oma’ wenden. Gelukkig komt er altijd hulp van buitenaf. De jager ‘snijdt’ de boel open. Dit is pijnlijk en zorgt voor licht en ruimte! Hij legt diepere lagen bloot waarbij alles mag zijn. Roodkapje en haar oma leven weer. Ze laten ‘stenen’ overtuigingen, het gedrag wat niet meer dient, achter in de buik van de wolf. Roodkapje neemt afscheid van de wolf, haar kwade genius. Haar schaduwkant, het belemmerende patroon zakt naar de bodem. Ze komt weer met beide benen op de grond en kan verder.

Leeft Roodkapje nog lang en gelukkig? Zeker! Maar niet in één keer. Deze leerervaring kun je bewust meenemen op jouw reis. Dan wordt het een deel van jou. Het vormt je gedrag in de toekomst en bepaalt het vervolg van jouw sprookje. De wolf zal af en toe weer opspelen of boven komen drijven. Hopelijk herken je hem dan aan zijn grote mond en oren, kun je hem weerstaan en verder groeien.

TIP

Hoe ziet jouw boze wolf eruit? Waartoe laat jij je verleiden? Wat doe jij als je opgevreten dreigt te worden? Kies jij voor de verandering de kortste route, rechtstreeks van huis naar oma? Of wordt het de lange weg, die niemand jou kan opleggen? Echte transitie is geen sprookje: het begint altijd met iets wat niet meer werkt, een einde. Dit vraagt om afscheid en geeft een gevoel van verlies. Dit proces eindigt met een zelf gekozen, nieuw begin.

Wil je hulp bij het ontrafelen van jouw sprookje? Zit je gevangen en wacht je op de jager? Neem contact met me op en ik kijk hoe ik je kan helpen op jouw reis.

Je kunt dit sprookje ook in de versie voor teams lezen.

Hartelijke groet,

image005

 

 

De spin Sebastiaan

De spin Sebastiaan

I-zine nr 31 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 6 2015

Hoe weersta je de drang tot het weven van een web (ofwel ‘werken’)?

Als alles stil wordt om je heen, wordt het stil van binnen. Dit ervaar ik tijdens een retraite. Gedachten die ik kan bestempelen als de stem van mijn ego, verstommen. Eindelijk zie ik hoe ik mezelf gek maak, in kringetjes ronddraai. Bijvoorbeeld als het gaat om het wel of niet aannemen van een nieuwe klus, die me gevoelsmatig totaal niet trekt. Ik kán het wel, het is uitdagend, levert geld op, nieuwe contacten en geeft me aanzien, als ik slaag. Allemaal rationele argumenten die me zomaar ‘ja’ kunnen laten zeggen of het me in ieder geval moeilijk maken om ‘nee’ te zeggen.

spinnenweb

Voelen wat ik eigenlijk wíl, ligt meestal diep verborgen onder mijn verstand. Zolang ik druk ben in mijn hoofd, met anderen, impulsen van buiten, is wel duidelijk wat de overhand krijgt. Totdat ik, tijdens een wandeling in het bos, tegen een leeg bevroren spinnenweb aanloop. Ik sta stil en verwonder me over de schoonheid ervan. “Wat zou de maakster nu doen? Waarom bevindt ze zich niet in haar web, waar ze haar prooi kan vangen?” Blijkbaar heeft ze zich (ook) teruggetrokken uit dit verstarde geheel, ergens onder de bladeren of bouwt ze elders alweer een nieuw web?

Ik voel pas echt waar dit voor mij over gaat, wanneer dit beeld terug komt in mijn meditaties en dromen. Net als ‘de spin Sebastiaan, bouw ik, met al mijn wilskracht aan mijn web en bevries erin. Geen prooi die dit vangnet over het hoofd ziet. Het ziet er mooi uit, maar voelt koud, eenzaam en onveilig. Wat zou er gebeuren als ik mijn web verlaat, de boel de boel laat, de warmte opzoek? Ik stel mezelf hardop deze vragen en kom, met hulp, tot de volgende vrije vertaling: Als ik nu eens even niet “werk”? Niet mijn best doe, geen ‘pak aantrek’, me niet hoef te beschermen of te bewijzen? Eindelijk eens niet doe wat anderen -volgens mij- van mij verwachten, namelijk wat hóórt? Mijn ‘hoofd’ vindt dit heel bedreigend, maar het is een begin. Gewoon daar in dat bos, wandelen, uitrusten, me verwonderen en me laten meevoeren door het gevoel wat opkomt. Zo hervind ik mijn ‘levenskracht’ of simpel gezegd “dat waar ik blij van word”.

Verkwikt en vol goede voornemens kom ik thuis. Alsof het in de lucht zit, gebeuren er een aantal vervelende dingen die mij confronteren met ziekte en angst. Ik besef ineens dat ik net als Sebastiaan, opgeveegd kan worden. Het is belangrijk om op tijd een veilige omgeving op te zoeken. Om van het leven te genieten, zolang het me gegund is. Het klinkt cliché misschien, maar ik voel het nu heel diep van binnen. Niet alleen de levensvreugde, maar ook het verdriet over wat niet meer “werkt”. De dooi is ingetreden.

Vanaf nu ga ik meer naar míjn impulsen luisteren. Ik ga doen wat ik wil en waar mijn hart van gaat zingen. Als ik het even niet weet, of mijn angsten opkomen, ga ik niet harder werken. Ik ga oefenen om met de stroom mee te gaan en tegelijk de stilte in mijzelf te zoeken. Ik zal vaker “nee” zeggen en uitspreken wat ik echt denk en voel. Daarmee kan ik anderen teleurstellen, verrassen, misschien niet meer aan alle verwachtingen voldoen en het soms nog steeds niet weten.

TIP

Lees dit niet zomaar als een verhaaltje. Het is míjn ontdekkingsreis, geschreven voor wie het lezen wil. Voor diegenen met en voor wie ik werk en leef: om mee te reizen, om mijn veranderende “midlife-gedrag” met mildheid te bekijken, om soms een oogje dicht te knijpen en me scherp en warm te houden.

Dus, schroom niet! Stuur jouw reactie. Herken je dit? Heb je hier ervaring mee of ben je, net als ik, benieuwd of dit gaat ‘werken’? Ik wissel graag met je uit. Om elkaars voorbeeld, spiegel, inspiratiebron te zijn en om samen een andere blik op “veiligheid” te creëren.

Hartegroet,

image005

 

image008