I-zine nr 39 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 38 2015
Drie redenen om adempauze te nemen.
Help! Ik verlies de controle. Donkere wolken, onweer en regen. Het herfstweer past bij mijn gevoel van te veel, te snel, te ingewikkelde opdrachten. Geen tijd en onvoldoende invloed grijpen mij bij de keel. Stoppen stel ik zo lang mogelijk uit. Ik houd het nog wel even vol. Wat gebeurt er als ik zaken loslaat? Ik ben bang dat het mis gaat en ik mensen teleurstel. ‘Nee’ zeggen durf ik niet. Plannen herzien en toegeven dat ik iets niet kan of wil, voelt als falen.
Toeval bestaat niet. Wat ik zelf ervaar, zie ik terug bij leidinggevenden die ik coach. Ook de teams en organisaties en projectleiders die ik op dit moment adviseer, worstelen hiermee.
Op kracht, maar ongeïnspireerd, gaan we door en hopen dat het vanzelf weer beter gaat. De energie lekt weg. De irritatie neemt toe. ‘Gelukkig’ trekt er iemand anders aan de rem. De ondernemingsraad, een collega, opdrachtgever. Mijn lijf. Zij vragen – helaas niet altijd vriendelijk- om bezinning.
Waarom is het zo lastig om hieraan toe te geven? Mijn gedachten weerhouden me van stoppen. ‘Niet aanstellen! Ik heb net vakantie gehad. Ik heb me gecommitteerd aan de opdrachten die ik doe. Dit is uitdagend en zorgt voor zekerheid. De jongens starten net weer op de middelbare school; als dat maar goed gaat. Mijn vrijwilligerswerk moet ik blijven doen’.
Herken je deze stemmetjes? Misschien vertaald als: ‘de reorganisatie is alweer even geleden, nieuwe mensen, nieuwe functie, hup schouders eronder! Onze directie, bestuur, klant of opdrachtgever verwachten veel van ons. Mijn medewerkers hebben me nodig, want anders gaat het mis. De planning moet gehaald worden’.
Hoe harder deze stemmen klinken, hoe noodzakelijker de pauze. Voor mij betekent dit; niks doen. Telefoon uit. Rusten. Werkafspraken afzeggen, beloftes niet nakomen, man en kinderen alles zelf laten doen. ‘Me-time’! De één start met coaching, de ander organiseert een ‘heidag’ met het team.
Wat levert deze adempauze op?
Ten eerste: Bewustwording. Als je afstand neemt en goed kijkt, herken je een patroon. Je kunt bedenken waar het toe kan leiden. In dit geval gaat ‘steeds harder werken’ op langere termijn ten koste van de kwaliteit van het werk, het contact met de omgeving en van jezelf. Als je stilstaat vóel je. De urgentie om te veranderen.
Ten tweede: Ruimte. Er ontstaat rust om te bedenken wat er nodig is om dit patroon te doorbreken. Terug naar het doel, het waarom van die volle agenda. Bepalen wat écht belangrijk is. Focussen door keuzes te maken. Zaken die er niet bijpassen of niet werken loslaten. Ruimte maken voor energiegevers.
Ten derde; Opluchting. als je stopt en ruimte maakt, vallen de gevolgen mee. Zowel op het werk als thuis draait prima door zonder mij. Iedereen reageert begripvol en ik krijg hulp. De lucht klaart op. Het gevoel van chaos verdwijnt. Ik heb helder zicht op waar het echt om gaat. Ik zit weer op het juiste spoor! Opgewekt ga ik op weg naar het netwerkfeest de Creatieve Klik; waar ik gastvrouw ben, en wat perfect georganiseerd is door Sabine Schippers en Raffaella Ammazzini.
Tip
Als jij het gevoel hebt dat de controle je ontglipt, ga dan voor de verandering juist eens niet harder werken, sturen of toezien. Laat het allemaal eens even los . Dat is spannend, maar het brengt je ruimte en nieuwe inzichten, waarmee je gerichter zaken kunt oppakken.
Hartelijke groet,
I-zine nr 38 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 34 2015
Lijkt het veilig, maar voelt het onveilig? Laat het los!
Wanneer maak ik me druk over veiligheid? Als ik naar Bangkok vlieg op 17 juli of als ik ’s ochtends in de auto stap op weg naar Petten? Als ik ‘sticky rice with mango’ eet van een straattentje, of een douche neem, die een tijd niet is gebruikt in de vakantie? Grote rampen – zoals de MH17 of Tianjin, lijken vaak zo ‘ver van mijn bed’, maar zetten me wel aan het denken.
‘Er kan niets gebeuren, want ik heb en houd alles onder controle’. Is dit niet de gedachte en helaas ook de illusie die we allemaal graag koesteren? Of je nu gaat duiken, motorrijden, een groot project leidt, solliciteert in een reorganisatie, of werkt met gevaarlijke stoffen? Zouden de medewerkers in Tianjin dit ook gedacht hebben? En wat dachten de ongelukkige brandweermannen toen ze de brand daar gingen blussen?
Deep down weten we natuurlijk dat er wel degelijk wat naars kan gebeuren. We bereiden ons zo goed mogelijk voor en we achten de kans op falen klein. Soms is de uitdaging of de opbrengst zo groot dat die het risico rechtvaardigt of zelfs te niet doet. Dit is óók goed; anders zouden we nooit meer iets nieuws of spannends ondernemen!
Lastig wordt het pas als ons gevoel van controle leidt tot onveilig of niet handelen. In mijn werk spreek ik mensen die ervan overtuigd zijn dat hun bedrijf, of team veilig is. Er kan in hun ogen niets gebeuren. Ik merk hoe lastig het is om hen bewust en in beweging te krijgen. Waarom zou je je voorbereiden op iets wat toch nooit mis kan gaan?
Ook zie ik collega’s die héél voorzichtig of zelfs niet meer durven handelen. Zij hebben eerder de ruimte genomen maar zijn daarin door mensen of omstandigheden teruggefloten of op hun vingers getikt. Uit eigen ervaring sprekend; te hard rijden(of werken:)), een ‘rare’ oefening inbrengen, geen warming up voor het hardlopen. Het kán vervelende consequenties hebben. Dan ontstaat júist een gevoel van onveiligheid en onzekerheid. Dus bedenk je je wel twee keer voordat je dit weer doet of erger.. sla je door naar de andere kant.
Hoe kom je uit deze loop? Mij helpt het als iemand me de spiegel voorhoudt, zoals deze week nog gebeurde. Ik realiseer me dat ik me inhoud op een project. Ik zal meer leiding en ruimte moeten nemen. Dit vraagt om vertrouwen in mezelf én in de ander. Vertrouwen wat (helaas) alleen maar groeit als ik een stap durf te maken en de controle los laat.
TIP
Ben je je er bewust van dat jouw gevoel van veiligheid voort kan komen uit het feit dat je alles onder controle houdt. Waardoor je juist meer risico neemt of niets meer doet en de boel juist onveiliger wordt. Sta stil, al is het maar door ongelukken of rampen die anderen overkomen, bij jouw (potentiële) gevoel van onveiligheid. Wat vraagt het van jou om dit los te laten?
Ik hoor het graag.. op 18 september ben je van harte welkom bij onze creatieve klik. Lees meer als je zin hebt in nieuwe inspirerende contacten!
En.. als je gevoel van onveiligheid je te veel wordt, is het lastig handelen. Kijk voor ondersteuning eens naar de training mentale weerbaarheid. Op 21 september geef ik een try-out!
Hartelijke groet,
I-zine nr 36 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 22 2015
Hoe het bespreken van angst juist tot samenwerking en veiligheid kan leiden.
Valveiligheid, babbeltrucs, brandveiligheid, legionella, dementie.. Allemaal zaken waar we, als wij of onze geliefden ouder worden, niet mee in aanraking willen komen. We willen ons niet bang laten maken en toch is er een interessante paradox; want als deze ‘angst’ ons niet ergens raakt, komen we niet in beweging.
De veelheid aan betrokken partijen die zich hier – met opvallend veel passie- mee bezig houdt verrast me. Ik organiseer een congres ter gelegenheid van het afscheid van een burgemeester. Zij is, misschien ook met haar eigen pensioen in zicht, erg betrokken bij de ‘veiligheid van zelfstandig wonende ouderen en minder zelfredzamen’. De sprekers die ik benader doen alle moeite om zich hiervoor vrij te maken. Een bevriend pianiste komt graag omdat ze zelf een dementerende moeder heeft. Tijdens het geanimeerde ‘open space minicongres’ blijkt dat velen elkaar nog nooit ontmoet hebben, ondanks dat ze veel raakvlakken hebben in hun werkzaamheden. Eén van de deelnemers complimenteert ons met de organisatie en vindt dat we zo’n ‘bijzondere, veilige setting creëren’.
Toch is het eenvoudig om al deze bij (on)veiligheid betrokken partijen te verbinden. Professionals, vrijwilligers, commerciële hulpaanbieders, vitale partners en niet te vergeten betrokkenen burgers, patiënten, bewoners, werknemers, hebben een zelfde drive: het voorkomen van onveiligheid. In deze complexe wereld, waarin risico’s toenemen en er steeds meer met minder middelen gedaan moet worden, beseft iedereen ook dat niemand het alleen kan. Samenwerking is dus noodzakelijk.
Waarom loopt het in de praktijk toch vaak anders? Waarom schrikken partijen elkaar af door te starten met: ‘wie er over gaat, wiens verantwoordelijkheid het is, wie het gaat betalen en hoeveel tijd er voor nodig is’?’ Iedereen heeft het druk met de eigen taken en processen. Het is lastig om overzicht te krijgen. Voor velen is het nog moeilijker om toe te geven dat je iets niet alleen kan. Soms mist het gevoel van urgentie of zijn de behoeften aan eigen veiligheid en zekerheid niet voldoende ingevuld.
In mijn werk, herken ik de (on)veiligheidsparadox. Onveiligheid zorgt voor drive, maar is ook een wankele basis om samen te gaan werken. Juist als het gáát om veiligheid, zoals in de haven van Oman, op een kernenergie-locatie, in een netwerk vitale infrastructuur. Binnen veiligheidsregio’s die samen meerjaren-prioriteiten willen stellen en met partners willen oefenen. In een gemeente waar verschillende afdelingen zich met cultuurverandering bezig houden.
Blijkbaar is het een hele kunst om deze paradox ‘veilig’ bespreekbaar te maken.
TIP
Hoe je dit kunt doen?” Pas de “3 A’s”* toe als je samenwerking en verbinding zoekt in veiligheid.
Geef Aandacht: luister en stel vragen: waar komt de behoefte vandaan om iets in gang te zetten of te bereiken? Waar is iemand bang voor?
Zorg voor Aansluiting: erken emoties en laat laat zien wat je de energie geeft om je ervoor in te zetten.
Wees Assertief: praat over je invloed, inhoudelijke kennis en visie. Zo vorm je een stevige basis voor verdere samenwerking.
* uit de training verbale agressie, die ik geef samen met Loevezijn Protect.
Hartelijke groet,
I-zine nr 35 Ilone Blaauw Veilig veranderen week 18 2015
Hoe je pas in beweging komt als het niet anders kan!
Alles wat ik schrijf heb ik zelf ervaren en bedacht. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal werkt! Ik begeleid mensen bij veranderingen, vaak door anderen veroorzaakt of in gang gezet. Toch durf ik te stellen dat pas als je zelf ergens écht last van hebt, je bereid bent tot verandering.
Eind vorig jaar kwam ik zelf tot stilstand en realiseerde me dat een goede coach nog geen ondernemer is. Mijn werk leverde onvoldoende op, waardoor ik steeds onzekerder, chagrijniger en vermoeider werd. Niet leuk voor mijn omgeving en ik besefte dat als ik mijn diensten niet meer ging verkopen mijn zelfstandigheid gegarandeerd zou eindigen. Ik hoorde mezelf steeds vaker zeggen dat “acquisitie niet mijn ding was” en begon me aan mezelf te ergeren.
Kortom mijn frustratie liep op. Ik trok me terug, gaf anderen de schuld waardoor alles nog erger werd. Gelukkig had ik een koffieafspraak met een oud collega. Zij gaf me een schop onder mijn kont door me aan te zetten tot netwerkgesprekken. Duh! Niks nieuws voor me of toch? Ik belde een paar warme contacten. Niet met de vraag om samen koffie te drinken om -als goede coach- hun verhaal aan te horen. Nee, ik vroeg of ik eens tegen hen aan mocht praten: over mijn huidige situatie en dat ik graag hun advies wilde.
Ik vroeg hulp! Dat vond ik heel spannend en tot mijn verrassing reageerden ze allemaal heel positief! Het feit dat drukbezette mensen direct hun agenda voor me vrij maakten deed al meteen iets met mijn zelfvertrouwen. Aan tafel kreeg ik geen kans om me te verschuilen, ze keken verwachtingsvol naar mij! Slik. Ik stapte over mijn schroom heen en begon te vertellen dat ik het echt even niet wist. Ik vroeg wat ze van mij en mijn dienst vonden, wat ze me konden adviseren? Wederom bibberen en opnieuw onverwacht veel complimenten, bevestiging, goede tips en soms een doorverwijzing.
Wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet! Ik ben diegenen die tijd voor me maakten, zo dankbaar. Ieder gesprek leverde verbinding, nieuwe ideeën en veel energie op. Deze opbrengsten gaven aanknopingspunten voor vervolggesprekken. een opleiding en een salescoach. Letterlijk en figuurlijk zetten ze me weer in beweging. Toeval of niet, er kwamen verrassende opdrachten op mijn pad. Nieuwe klussen die een beroep doen op mijn kennis en ervaring in het organiseren en leiden van veranderprocessen. Kortom; ik ben weer volop in beweging (en natúúrlijk ligt ’te hard rennen’ weer op de loer:).
Tip
Voel je je gefrustreerd omdat er echt iets in jouw gedrag moet veranderen, maar weet je niet hoe? Gefeliciteerd! Dan heb je namelijk de juiste startpositie om in beweging te komen. Je hoeft dit echt niet alleen te doen! Geef jezelf de ruimte om op onderzoek te gaan. Stel je hulpvraag in alle openheid aan mensen die je vertrouwt en laat je verrassen!
Hartelijke groet,
Recente reacties